Lontong, gado-gado, soto ajam deel 1 |
|
|
Als man moet je natuurlijk oppassen dat je niet versleten wordt als een verwijfd type wanneer je gevraagd wordt of je het leuk zou vinden om wat naaiwerkjes te maken. Naaien, dat is toch echt iets voor meisjes! Maar in mijn geval was het gewoon even de juiste argumenten aandragen om ervoor te zorgen dat ik ook een fervent bedienaar werd van de tovermachine van Pfaff die bij mijn beide grootmoeders een ereplaats innam in het huis. Bij grootmoeder 1 stond hij in de woonkamer en wat haar ogen zagen maakte ze na. Ik denk niet dat ik in de eerste jaren van mijn leven veel kleding aangehad heb die echt uit een winkel kwam. Het was zo'n tafeltje dat waarschijnlijk eerst van een goochelaar was geweest want het ene moment stond er nog een bloemenvaasje op en als je op het geheime knopje drukte dan *poefffff* stond er ineens een trapnaaimachine. Grootmoeder 2 kon niet zo goed kleren maken. Haar naaimachine was ook van Pfaff maar het was een losstaand zwart apparaat met een soort lange koepel er overeenheen waardoor hij er in gesloten toestand uitzag als zo'n reismand voor de kat. De machine had ook wel wat katteachtigs. Als kleine jongen met een bovenmatige belangstelling voor techniek was dit een research onderwerp van de eerste orde. Alleen al de uitklapbare slinger was een wonder van de techniek en je weet niet half wat je allemaal kan doen en bestuderen als het geheel eenmaal inbeweging wordt gezet door aan die slinger te draaien. |
|
BereidingGrootmoeder 2 - van mijn vaders kant - gebruikte de naaimachine alleen voor werkzaamheden in de keuken en aangezien mijn lekkerbekken natuur de status nascendi al lang te boven was gegroeid was het voor mij logisch dat ik me de bediening van dat ding eigen moest gaan maken. Nee, er werd niet door een ingenieuze constructie een soort mixer van gemaakt. Ook geen stamper al is het me ooit gelukt om er een soort mini-oelekannetje van te maken; de reactie van mijn oma daarop is er volgens mij de oorzaak van dat ik tot op de dag van vandaag met van die belachelijk grote oren rondloop. Nee, Oma gebruikte haar naaimachine uitsluitend voor het naaien van de zakjes waarin de lontong werd gemaakt. Voor de niet-ingewijden: lontong is een dikke staaf of een blok rijst die aan elkaar kleeft. In Indië werd dat gemaakt door kleefrijst te koken en dan in warme toestand te vormen tot staven of blokken en die dan in te pakken in het blad van de bananen boom. De methode die hier werd gehanteerd was het naaien van zakjes van verbandgaas die dan gevuld werden met rijst of kleefrijst. Dat was een heel precies werkje want de vorm moest mooi zijn en omdat de rijst zo zwol tijdens het koken moest je er ook altijd de juiste hoeveelheid indoen. Echt een verantwoordelijk werkje dus voor een kleine jongen die anders toch maar vreselijk in de weg liep of constant moest draaien aan de pitjes van de vele oliestelletjes die er in de keuken stonden.Tegenwoordig wordt er niet meer in de keuken genaaid. Vandaag ga je naar de winkel en koop je geperforeerde plastic zakjes met de juiste hoeveelheid (kleef)rijst waarmee je op makkelijke manier lontong maakt. En nu hoor ik mijn grootmoeder het woord 'makkelijk' zeggen 'mmmahkkellluk' - wat zou zij niet gedacht hebben als ze dit nog had meegemaakt. In vergelijking met de pisangblad methode was de verbandgaastechniek al een fluitje van een cent. Toch heeft zelfmaken grote voordelen want je kan kiezen wat voor rijst je in de zakjes stopt en je kan zodoende ook iets heel bijzonders maken van zoiets banaals als lontong. (zie deel 2) |
|
Home > Recepten